سال 1348

خانه‌تکانی

     با نگاهی به چکیده‌ای که گذشت، پیداست که نگارنده، چندان شاگردِ سربراه و گوش‌سِپاری نبوده است. مگر جایی که شوری درسر آید. و آن‌هنگام این شور را در هنرِنمایش یافتم و برآن شدم تا بارِدیگر و ازسر، بازخوانی کنم آموزه‌های پیشین را، از دبیرستان گرفته تا دانستنی های پراکنده و دستورِ زبان خودی و بیگانه و هنر و همزمان گذراندنِ آموزشِ شش هفتگیِ دانشکده‌یِ هنرهایِ دراماتیک که گواهی‌اش را در زیر می‌بینید. این‌همه، آماده سازی خویش بود برای بدست آوردن پیروزی در آزمونِ گذر از دروازه‌یِ زرینِ دانشگاهِ تهرانِ آن‌روزگار.

سال 1348

     نگارنده، همزمان با اندکی پس و پیش، دو آزمونِ(ورودی)دانشکده‌های هنرهای دراماتیک و هنرهای زیبایِ دانشگاه تهران را گذرانید. بااینکه درآزمون نوشتاریِ هنرهای دراماتیک بالاترین نمره‌ها را به‌دست آوردم، درآنی که نام‌هایِ پذیرفته‌شدگانِ هنرهایِ زیبا در روزنامه آگهی شد، و نامِ خویش را در بین آنان یافتم  با هم‌اندیشی استادان هر دو دانشکده، دانشگاه تهران را برای پیوستن برگزیدم. و دیگر آزمون نمایشی دانشکده‌ی دراماتیک را دنبال نکردم.

روسپی بزرگوار!

          کارنامه‌یِ نمایشیِ نگارنده، دربخش خود آمده است. بنابراین در اینجا به آن نمی‌پردازم،  مگر رخداد ویژه‌ای که با روزگارِ دانشجویی‌ام در دانشگاه تهران پیوندی تنگاتنگ دارد، و گذر از کنار آن بی ماندنی بر آن گناه‌است چراکه رویدادی کلیدی و کارساز بوده و بازتابی چشمگیر داشته است، و اگر دربستری دیگر، چون(سینما)رُخ‌می‌داد، می‌توانست اندوخته‌یِ ماندگاری باشد برای دارنده‌اش. کارِ نمایشِ زنده، پیوسته رنج فراموش شدن را با خود دارد و با سرآمدن واپسین شب نمایش، گویی همه چیز به پایان میرسد. روسپی بزرگوار، درسِیُمین سالِ دانشکده، با یاری تنی چند از همشاگردی‌هایِ هنرها، چون سوسن تسلیمی، افشین قهرمانی، مرضیه برومند و یارانِ گروه پویا چون محسن نعمانفر و دیگر دوستانی که دربخش نمایش نامشان آمده است، با کارگردانی و بازی نگارنده، در آمفی‌تاتر دانشکده، برپهنه‌یِ نمایش رفت و با بازتاب بی‌مانند و پرشوری روبرو گشت. آن‌چنان پرآوازه شد که شیرینیِ برآمده از پیروزی‌اش همچنان دریاد است و از دیگر سو سرآغازی شد برایِ بدخواهیِ تنگ بینان و کوته پنداران. شوربختانه  آسیبِ بدخواهی، فراگیر و همیشگی است. به‌ویژه ازسویِ واپس ماندگانِ روزگار.

سه راهِ امیدوار!

     "عطا امیدوار"دانشجوی پرآوازه‌یِ معماریِ دهه‌هایِ چهل وپنجاه، سال‌هایِ طلاییِ هنرهایِ دانشگاه تهران رو کمتر کسی پیدا می‌شد که نشناسه. اگه اون‌زمان ازدرِاصلی به‌دانشگاه تهران وارد می‌شدید روبروتون زمین فوتبال بود که الان شده جایگاهِ نمازجمعه. در دو سویِ زمین دوتا خیابون به شمال دانشگاه می‌رفتند تا به دانشکده‌ی پزشکی برسند. سر راه هم به دانشکده های گوناگون راه داشتند. خیابون دست راستی به چند دانشکده راه داشت که نخستین اونا هنرها بود. بنابراین جاییکه تو این خیابون به‌ورودیِ هنرها راه داشت، یه سه‌راه بود که ایستگاه و پاتوقِ آغازین بچه‌هایِ هنرها بود. و از اونجا که تا پیش از ورودیِ دوره‌یِ‌ما که پُرسروصدا بودیم، بچه‌های معماری حرفِ اَوَلو می‌زدن و اسم اون سه‌راهو گذاشته بودن "سه راهِ امیدوار".خب، رَوِشِ آزمونِ ورود به‌دانشگاه سال 48 که ورودیِ ما بود به‌ویژه برای تاتر تغییر اساسی کرده بود و همین امر، به‌علاوه‌یِ شرکت کننده‌هایِ اون دوره، ورق‌رو کمی به‌سود و حضورِمانمایشی‌ها چرخوند. به‌هرروی عکس بالایی، سمتِ چپ‌ رو به‌گُمانم غلامحسین بهرامی در همون سه‌راهِ امیدوار از ماگرفت. عکس دستِ راستی‌هم که عطا امیدواره و البته نه عکس آن‌روزگار که اونو نگارنده در تارنامه یافتم وپیداست که بر روزگارِ واپسین پیوند می‌خورد. در باره‌ی نخستین برخوردم با عطا امیدوار یادداشتی جدا می‌نویسم که اینو درحالِ‌حاضر، همین‌جا تمومش کنم.

    این همان عکسی‌است که دوست وهمشاگردیِ دانشگاهی‌اَم "غلامحسین‌بهرامی"درباغچه‌یِ‌دانشکده‌یِ‌هنرهایِ‌زیباازنگارنده‌گرفته، وامضاءِاودرگوشه‌یِ عکس دیده می‌شود.

     دوست‌وهمشاگردی‌دیگرم"رضابابک"چندباربامن درددل کرده‌که چرا چندان‌عکسی‌ازدورانِ‌دانشجویی‌مان ‌به‌جانمانده‌است، درست‌هم می‌گوید. شوربختانه ‌درِعکس‌هایِ‌کم‌شماری‌هم‌که ‌من‌گردآورده‌ودراین برگ‌خواهم‌گذاشت، اورانمی‌بینیم! به‌هرروی نگارنده دیگربار به‌هنگامِ دانشجویی‌دردانشگاهِ‌کاردیفِ‌بریتانیابه‌سویِ‌خریدِدوربینی‌دُرُست‌ودرمان وآغازی‌دگرباردرزمینه‌یِ عکاسی گام‌برداشتم که جداگانه به‌داستانش خواهم پرداخت.