هرمز هدایت:  فرودگاهِ لندن 1356   1977 Hormoz Hedayat : London Airport 

     به‌سالنِ انتظارِ فرودگاهِ لندن که رسیدم، غلامحسین بهرامی دوست و همشاگردیِ هنرهایی‌ام در دانشگاهِ تهران را میانِ کسانی‌که به‌پیشبازِ مسافران آمده بودند یافتم. همان‌جا در فرودگاه با مترو یا به‌قول انگلیسی‌ها(آندرگراندUnder ground) به‌ایستگاه راه آهنِ(ویکتوریا Victoria)رفتیم و درآنجا سوارِقطارشدیم تارهسپارِ هِیستینگز Hastings شویم. شهرِ ساحلی و گردشی که غلامحسین در آن به‌مدرسه‌یِ زبان می‌رفت. روبرویِ ما درقطار دو دختر نوجوان انگلیسی و شاید وِلزی نشسته بودند. باهم خوش وبش می‌کردند و گهگاه به ما نگاه می‌کردند و با سخاوت لبخندی تقدیم ما می‌کردند. خوب ما ایرانی بودیم و باید به خود می‌گرفتیم که چه خبراست. غافل از این که ما گویشی بیگانه داشتیم به‌ویژه در آن روزگار که ایرانی مثل حالا این اندازه در هر گوشه از جهان نمایان نبود تا برایشان امری عادی باشد. به‌هرروی برایِ من آغازی دلپذیر برایِ جهان گردی بود. پیش‌تر سواریِ قطار را چندباری بیش، نیازموده بودم. نخستین بار آن، سوار شدن بر ماشین دودی خودمان بود که آغاز و پایانش شهرری و خیابانِ‌ری بود، کمی بالاتر از میدانِ شوش. دنیای غریبی داشت. در بخش شهرری بیشتربه آن خواهم پرداخت. بدیهی‌است که نخستین تجربه‌یِ این چنینی، سرشار از هیجان است و جایِ کیف کردن دارد. آغاز نوجوانی‌ام بود و با خانواده همراه بودم. چیزی نگذشت که سرخوشی جایِ خودرا به‌نگرانی و بیشتر ترس داد. قطارخیلی زود از شهر خارج می شد و خط در بیابان ادامه می‌یافت تا دوباره در ایستگاه پایانی به شهر برسد. همین بیابان بود که این ابزار ترابری را به اوج نا امنی خود می‌کشاند. یکباره گروهی مردان بی مهابا و کمی ترسناک چون سیرک بازانِ ماهر از دلِ تل‌هایِ خاک بیرون زدند و یورش آوردند به‌گاریِ بی‌اسبی که اگر پیش‌تر هیبتی داشت، اینک دربرابرِ آنان لاجون و لَکَندی می‌نمود. از در و دیوارش بالا میرفتند. به‌ویژه واگن‌هایِ تابستانی که تنها با طارمی(فِرفُوژِه)پوشش داشت . چابکترهایِشان خود را بر بام واگن ها بالا می کشیدند و آنجا را پهنه‌یِ هنر نمایی‌هایِ آکروباتیک می ساختند. در این گیرودار رندان، جیب‌بری و کف‌زنی هم می‌کردند. آن هایی شان که دردی دیگر داشتند دزدکی به زن و بچه‌یِ مردم انگشت می رساندند و پر روترها تا چنگ اندازی به برجستگی های ممنوعه‌یِ دوشیزگان نورس پیش می‌رفتند. پیدا است که بادیدن چنین تصاویری از آن پس و دست کم خانوادگی سوار بر این قطار آن چنانی نشدیم. به گفته‌یِ قدیمی‌ها "حرف، حرف می آورد" و پیرو این گفته نگارنده نیز زد به خاکی و از خط بیرون افتاد. داستان پیرامون قطار سواری بود. به هرروی به جز تجربه‌یِ ماشین دودی، یکی دو بار هم با قطار تهران مشهد سفر کردم که با آن راه طولانی و آن وضعیتی که داشت، خستگی به تن مانده را بیشتربه یادمی آورد تا لذتی که هنگام گذر از راهرویِ دراز و به هم پیوسته‌یِ واگن‌ها که امکان می‌داد تا از کنارِ همسفران بی‌شمارِ خود بگذری و همزمان برشی موازی از این مناظر و تصاویر پیدا از پنجره‌ها را کنارهم داشته باشی. بازمی‌گردم به قطاری که مرا به همراه دوستم غلامحسین بهرامی از لندن به کاردیف می برد. این جا دنیای دیگری بود. دیرتر دریافتم که این ابزار جابجایی چه نقش و داستانی دارد در آن دیار و گسترده تر در اروپا. باز هم به‌آن خواهم پرداخت.

نگارش : هجدهم آذر ماه  1390

ویرایشِ آخرین اسفند 1398        The last editing  February

هرمز هدایت :  شام اول 1356   1977 Hormoz Hedayat : The first dinner

     نام (فست فود Fast food) چند سالی است که در میهن مان رایج شده مثل خیلی از واژه ها و نام های بیگانه‌ی دیگر که پیدا نیست یا دست کم نگارنده نمی داند چگونه و توسط چه کس یا کسانی به فرهنگ واژه های ما افزون گشته است. انگار بیشتر بستگی دارد به اراده‌ی سودگران و اینکه رهاورد خود را از کجا می‌آورند. به هر روی جایی که نگارنده نخستین شامِ بیرون از مرزِ زندگانیِ خود را خورد در یکی از همین‌جا ها که چیزی بود میانه‌یِ رستوران و اغذیه فروشی و آن‌زمانSnack bar می‌خوانندَش. جایی زیبا و در کنار دریابود. دوستم غلامحسین مرا آن‌جا برد. کارکنانش بیشتر دختران جوان و زیبا بودند. برای من تازگی داشت، چرا که در ایران آنروزگار کارهای این چنانی برای بانوان، رایج نبود. آنچه بود هم بیشتر در فروشگاه های تازه بنیاد زنجیره ای دیده می شد. چیز دیگری که نگاهم را به خود کشید، صندوق کوچکی بود که گوشه‌یِ پیش‌خوان گذارده بودند. غلامحسین برایم توضیح داد که این برای پرداخت انعام است. بیاد داشته باشید، قصه برمی گردد به سی و چند سال پیش و اینک‌که این یادداشت را می‌نویسم چهار دهه و اندی از آن می‌گذرد. ما چنین چیزی را هنوز ندیده بودیم، بویژه که درخاک خود، ماجراها داشتیم با پرداخت میز و انعام. بگذارید تا داستانش را در بخش های دیگر با آب و تاب لازم برایتان بگویم. به هر روی در پایان آن شکم چرانی دلپذیر، نگارنده سکه‌ای پنجاه پنسی که نیم پاوند می‌شد و برابر شش تک تومانی بود و بهتر است تا بگویم به اندازه‌یِ پول یک دست چلوکباب برگ آن روزگار می‌ارزید، ببخشید شاید هم یک ده پنسی بوده که برابر ده ریال می‌شده‌است، (گویا این یکی بیشتر جور در می‌آید) را با سرخوشی و سخاوت از دریچه ی قلک نامبرده فرو انداختم.

نگارش: بیستم آذرماه 1390

ویرایشِ آخرین اسفند 1398        The last editing  February

هرمز هدایت : خواب با ناشتایی 1356   Hormoz Hedayat : Bed & Breakfast 1077

     شب رادریک(Bed & Breakfast-خواب باناشتایی)خوابیدم. گونه‌ای مهمان‌سرایِ خانگیِ انگلیسی بود. آن‌هم درشهرهای گردش گری و بویژه جاهایی که شاگردانِ تابستانیِ زبان، از همه‌جایِ دنیا گرد می‌آمدند. گمان نمی‌کنم دیگر چنین جاهایی برپا باشد. مگر در همچنین شهرهایی. خانه‌هایی که اتاق‌هایِ اضافیِ خود را پذیرای مسافران می کردند. صاحب خانه هم زندگانی خود را درهمان خانه داشت و صبحانه را هم برای مسافران  آماده می‌کرد. همانند هتلی خصوصی. به هر روی جای آرام و امنی بود. انگار در خانه‌ی خویشان هرچند فرنگیِ خویش میهمان باشی. با این تفاوت نیکو که هزینه‌اَش را می‌پردازی. اگر به یادِ ویلاهای اجاره‌ای در شمال کشورمان افتادید، می‌شود گفت که این یکی، نمونه ی ساده و بدوی آن یکی است. از خواب که برخاستم و برای خوردن صبحانه به اتاق پذیرایی رفتم تازه دریافتم که کجا هستم. به رویا می‌مانست. دست کم برای من و در آن هنگامِ ویژه. گویی همه چیز را تازه از بسته بندی درآورده بودند. از فضای داخلی گرفته تا چشم انداز پیدا ازپنجره. همین‌جور میز صبحانه که گویی تابلویی بود برای تماشا. نگران نباشید با اشتهایی پارادیسی از همه چیز خوردم. خانواده‌یِ میزبان نیز پریانی را می نمودند که برای پذیرایی نازل شده بودند. پدر، مادر و دختر. هزینه‌اش را در مدرسه‌یِ زبان ازمن گرفتند. دیرتر که درسفرهایِ داخلی بریتانیا درمکان هایِ این‌چنینی می‌رفتیم چیزی معادلِ یک ششم تا یک سومِ آن مبلغ شبِ نخست را می‌پرداختیم. بدیهی‌است که آنها دیگر رویایی نبودند. شایدهم مدرسه مرا از شُیوخِ عرب پنداشته بود.

     پیش از رفتن به‌بریتانیا، غلامحسین ترتیب ثبت نام مرا در مدرسه‌ای که خود در آنجا زبان می‌خواند داده بود. مدرسه هم تدارک اقامت آن شب را در این مهمان سرا، و از آن پس را هم در یک به‌گفته‌ی آن‌ها (فامیلی Family ) دیده بود. داستانِ دومی را نیز به‌زمانِ خود خواهم گفت.  پرداخت‌ام برای این پذیرایی اگر درست بیاد بیاورم چیزی بیشتراز چهارده پاوند شد. هرپاوند آن هنگام، دوازده‌تا تک تومانی می‌ارزید. هرچند ازآن‌پس که خود به شهرهای دیگر می‌رفتیم، برای ماندن در این گونه میهمانسراها بیشتر از چند (شاید بین سه تا پنج پاوند) نمی پرداختیم. و پیدا بود با پذیرایی ساده تر.

نگارش : بیست و یکم آذرماه 1390

ویرایشِ آخرین اسفند 1398        The last editing  February

شرمن

تاتر دانشگاه کاریف

دیو پری - DivPari

پایان نامه‌یِ ایرج راد  Theses of Iraj Rad

بازی : دانشجویان دا نشگاه کاردیف

Acted by Students of Cardiff University

هرمز هدایت :  آراینده و بازیگر

Hormoz Hedayat : Designer & Actor

Sherman Theatre  1977-1978         1356 - شرمن تیاتر  1357

بهترین در جشنواره‌ی جوانان آکسفورد.

1356 - 1357

The Best Performance in Oxford youth Festival.

1977-1978

    نمایش"دیو پری"پایان‌نامه‌ی ایرج راد بود و برایِ اجرا در تاترِ  شرمن  "Sherma Theatre"-دانشگاه کاردیف The University of Cardiff آماده می‌شد. برای این کار از نگارنده و دیگر دانشجویان ایرانی و غیر ایرانی خواست که او را به‌گونه‌ی تیمی همراهی کنیم. با پذیرش خواست وی، پیشنهادکردم‌تا درکنارِاین‌گونه همکاری برای پرهیز از ناهماهنگی، کارِ هرکس در چهارچوبِ آن‌چه می‌کند جای گیرد و دوستم ایرج نیز این روش را پذیرفت. نگارنده افزون بر بازیگری، "طراحیِ" کار را نیز پذیرفت که در پی همان کارِ تیمی با یاریِ شماری از دانشجویانِ گروه و با پیگیری شبانه روزی انجام پذیرفت. تنها بخشی از آن در کارگاه تاتر شرمن ساخته شد.

     خوشبختانه کار با بازتابی درخشان روبرو شد و از آن شمار نمایشِ "دیو پری" در جشنواره‌ی جوانان آکسفورد Oxford  در جایگاه بهترین نیز نشست.

نگارش : سه شنبه هفتم آذر ماه 92  

Thu 28 Nov 2013