چرا......؟

     سال54 که سومین کار با دانشجویانِ مدرسه‌یِ‌عالیِ‌شمیران"دلاله"نوشته"تورنتون وایلدر"وبرگردانِ"منوچهرآتشی"را درتالارِ همانجا به‌نمایش گذارده بودیم، آذر فخر و گروهی دیگر از بازیگران نامدار در شب‌های گوناگون به دیدن کارمان که آوازه‌ای به‌هم زده‌بود آمدند. آن‌ها به‌پشت صحنه‌یِ ما می‌آمدند و با دیدنِ گروهِ جوان و پرشورِ دانشجو و دست آوردهایِ آنان، برشوقشان پس از دیدن نمایشی شاد و پُرشور افزون می‌گشت. آنگونه که به زبان آمدتد و گفتند چرا از این کارها در اداره تاتر و با همکاری ما برپا نمی کنی. آذر فخر پیرامون این اندیشه پایدارتر بودتاآنجا که این‌خواسته روی داد و او تا پایانِ کار استوار و شاداب در کنارمان ماند. کارگردانی در اداره‌ی تاترِ آن‌روزگار برایِ نیروهای جوان به رویا می‌مانست. نگارنده،"کسب وکارخانم وارن"نوشته‌یِ"جورج برناردشاو"برگردان"بزرگ‌علوی"رابرایِ این‌کاردست‌گرفتم. ازاداره‌یِ تاتر آذرفخر که پیشتازِ نخستین بود و اسماعیل محرابی که از دوستان جوان آنروزگار اداره‌یِ تاتر بود، مرضیه برومند که همشاگردی و دوستم بود، محسن نعمانفر که از آغاز بنیاد گروه پویا با ما بود و خسرو پیمان و دیگرانی که دیرتر به ما پیوستند، همگی گرد آمدیم.

     بنابود تا کار برسکویِ آمفی‌تاترِدانشکده‌ی‌ِ‌هنرهایِ‌زیبایِ‌دانشگاهِ‌تهران برپاشود. همزمان برآن بود تا یکی‌دوکارِ دیگر را از سویِ نامدارانِ نمایش آنروزگار برسکویِ تالارِ 25 شهریور(سنگلج امروزین)ببرندکه گویی کارهایشان  به‌سامان شناخته نشدند و به‌ناچار ازما خواستند تا کارمان را ببینند و چنانچه شورا بپسندد، جایگزین سازند. دیدند و پسندیدند، هرچند چندتن از بازیگران کارمند اداره نبودند و این‌را روا ندانستند. ازمن خواستند تا جابجایی انجام پذیرد و من این را شایسته نمیدانستم. اگر چه خودِ دوستان بویژه محسن نعمانفر می‌خواستند که با این دگرگونی کنار بیاییم چرا که آن را به سودِ کار می‌دیدند. و همین‌گونه هم بود. هرچند تلاش آذر فخر هم با جایگاهی که داشت پیش برنده بود. همه این‌ها دست به دست هم دادند که یک جوان بتواند در تالاری نامی کارگردانی کند. همین‌شد که تازمانی دراز ازنگارنده بانامِ گارگردانِ جوان یادکنند. به‌ویژه که گونه‌یِ کار دربرابر کارهایِ پیشین تالار، جوان تر و نوین می‌نمود.

     کار،گرچه ازسویِ‌تماشاگران و دست‌اندرکاران بابرخوردِ شورانگیز و شایسته‌ای روبروشد و بازتابِ گسترده‌ای هم دررسانه‌ها داشت که درپِی می‌بینید، از دیگرسو، گروهی دیگر که این پیروزی را برایِ نیرویی جوان و پُرشور تاب نمی‌آوردند و این دگرگونی را روا نمی‌دانستند، برآن زیرجُلَکی و ازراهِ رخنه در رسانه‌ها تاختند و تاآنجا پیش‌رفتندکه درگفت‌وگوهایِ مهندسی شده بانگارنده در نمایِ پسندیده‌یِ بیرونی و بدخواهی‌هایِ پنهانی، دام می‌گستردند و گفته‌هایِ نگارنده‌را دگردیسی کرده و ازآن تیترهایِ گُنده‌یِ ژورنالیستی آن‌چنانی درست می‌کردند وبرپیشانیِ بازتابِ گفت وگو در رسانه‌یِ گردن کلفت وپُرتیراژشان چاپ می‌کردند. و بدین‌گونه می‌خواستد تنش را به‌درونِ خانواده‌یِ نمایش بکشانند که گاهی هم به خواسته‌یِ پلیدشان نزدیک می‌شدند. دریکی ازاین نمونه‌ها می‌رفت آشوبی در پشتِ‌صحنه به‌پا شود که کردارِ بایسته‌یِ یارِ دیرینم شادروان محسن نعمانفر به‌دادمان رسید. نامبرده پیش ازرسیدنِ نگارنده به پشت‌صحنه آب‌را به‌این آتشِ گُرگرفته ازسویِ بدخواه باخویِ نکوی‌اَش آرام ساخته‌بود. روانش گرامی که پیوسته، ستونِ استواری برایِ گروهمان بود. گزارش این رخداد درپِی خواهدآمد.

                                                                                         ویرایش، شهریور 97 هرمزهدایت