مهران‌باهفت‌قبول‌شد،ازمادوازده‌می‌خوان!

     هنوز در پایانِ سیکلِ اول یا کلاسِ نهم بودم، درآن‌روزگار، آزمونی"نهایی"برگزار می‌شد تا هم بتوانی به‌کلاسِ بالاتر بروی، وهَم بتوانی برمبنایِ"باروُمِ نمره"رشته‌ای از رشته‌هایِ سه‌گانه‌یِ ادبی، طبیعی، ریاضی را  برگزینی، هرچند انگار آن‌زمان، دبیرستانِ‌ما رشته‌یِ ریاضی نداشت. به‌هرروی، پایین‌ترین نمره برایِ پشت سرگذاشتن درس‌ها "7"بود و همان‌سال وزارت فرهنگ، نمره‌یِ "12"را جایگزینِ نمره‌یِ "7"ساخت(وزیرِ فرهنگ دکتر محمود مهران بود). برایِ همین دانش‌آموزان برآشفتند و با "شعارِ"-مهران‌باهفت‌قبول‌شد،ازمادوازده‌می‌خوان-رودررویِ آن‌دستورایستادند. مانیز ازدبیرستان"عظیمیه‌یِ‌شهرری"به‌سویِ اداره‌یِ فرهنگ‌شهرری به‌راه افتادیم. جلودارِ دسته‌مان دوتن از دانه درشت‌هایِ مدرسه بودند که همکلاسی ماهم نبودند. به‌گمانم سال بالایی بودند. لابد"بارُمِ‌نمره"دربرگیرنده‌یِ آن‌ها نیز می‌شد. به‌هرروی ما به‌دنبالِ سرکرده‌ها تا فلکه‌یِ شهرری پیش‌رفتیم و چیزی تا بزنگاه نمانده‌بود که یکهو دسته‌یِ‌ آجان‌ِ تنها کلانتریِ شهرری به‌سردستگیِ سرگروهبانِ غول‌تشن و گردن‌کلفتِ نام‌آشنا (استوارمحمدی)روبرویمان سبز شد. دردم دسته‌یِ‌ما به‌هم‌ریخت و پراکنده‌شدیم و از شما چه‌پنهان دررفتیم. به‌زودی دریافتیم که جلودارهایمان‌را گرفتند. پس از چندروز آن‌هارا آزادکردند. خب، این نخستین"اعتراض گروهی"بود که با آن هم‌گام شدم و شاید نخستین گام در راستایِ دگرگونی و قالب گیریِ اندیشگی‌اَم. 

    دیرتر پسر یا برادرزاده‌یِ استوارمحمدی چندی به‌گروه کوچکِ دوستانِ ویژه‌ای که داشتیم پیوست. به"لینوونتوره"هنرپیشه‌یِ فرانسوی می‌مانست. هیکلی ورزیده و دلی مهربان داشت. می‌گفتند"ساواکی"است. اَنگی که در آن‌روزگار به‌خیلی‌ها می‌زدند. به‌هرروی ساده‌دل‌تر از این چیزها می‌‌نمود و نشانی از این شغل را درخود نداشت.

 بهار 97 هرمز هدایت                                                               

یکی پس‌از دیگری!

     زمانیکه"تندیس"برسکویِ نمایش بود و همزمان از جعبه‌یِ جادویِ تله‌ویزیون دربرابر دیدگانِ بیشمارِ هم‌میهنانم پخش می‌شد، روزگارِ شیرینی برمن‌ روابود. دانشگاهِ‌را تمام‌کرده‌بودم. ازشمارِ نمایشگرانِ‌کانونِ‌‌هنرمندانِ‌برجسته‌یِ‌کشور(اداره‌یِ‌تاتر)بودم. نمایشِ "کسب‌وکارِخانمِ‌وارِن"را دردستِ"تمرین‌ و سپس اجرا"داشتم. دانشجویانِ جوان و بانشاط را آموزش می‌دادم. پایه‌هایِ آینده‌ای پیروز و روشن برایم فراهم‌شده‌بود. به‌پشتیبانی همان اداره‌یِ‌تاتر به ‌فرنگ‌ هم رفتم. بازهم دانشگاه و دیدن و آموختن و سرگرمی و همه‌چیز‌، و درکنارِ همه‌یِ این"چُخ‌بختیاری‌ها"بدونِ هیچ ‌دردِسری، آرمانگراییِ نویدبخشی را هم کیفورانه قرقره می‌کردم. به‌یادِ"امیرحسین سلیمانی"از هنرجویانم در سال‌ها پس‌ازآن می‌اُفتم که دراین‌جورمواقع می‌گفت: "بانون‌بخور سیرشی". پیداست که درچنین جایگاهی آینده را خوش‌تر ببینی! چنین‌هم شد. هرچند انگار زیادی شتاب‌یافت و نشد سُرخوردنش را پیش‌بینی کنی!دگرگونی که به‌دنبالش بودم و برایش سینه چاک‌میدادم درپیش بود تا آنجا که دانشگاه‌هایِ انگلیس و آمریکا را با نگاهداریِ جایگاهم برایِ سالِ پس‌ازآن رهاکردم و به‌میهن بازگشتم(داستانش دربخشِ شناسنامه گویاتر آمده‌است). دربازگشت به‌دنبالِ آرمان‌هایِ نوجوانیم به‌کفِ خیابان هم کشیده شدم. هرچند انگیزه همچنان هنر بود و نمایش. سرآنجام دگرگونی آغازین رخ‌داد و ماهم سردمدارِ کارِ خویش شدیم. انتخابات و برگزیده‌شدنِ ما ازسویِ همکاران و بناشدنِ شورایی جوان، برایِ راهبریِ اداره‌یِ تاتر ودرپِی، به‌کُرسیِ ریاست نشستنِ جمشید مشایخی تنها بازمانده‌یِ نسلِ پیش ازما دراداره، یکی پس‌از دیگری، روی‌داد، و هم‌اوبود که ازنگارنده خواست تا نخستین نمایشِ بعداز انقلابِ اداره‌یِ تاتررا کارگردانی کنم. به‌همین‌روی نمایشنامه‌یِ "کاوه" نوشته‌یِ به‌آذین را دست گرفتم. بهترین‌هایِ نمایشگر را گردآوردم و ازآن‌شمار جمشیدمشایخی و دیگر دوستانی که اگر نام ببرم شاید کسی از قلم بیفتد و روا نیست. پس‌از یک ماه کارورزی درراستایِ آماده‌سازیِ نمایشِ"کاوه"،ازسویِ وزیرِنوپا، پیام‌آمد که کارِدیگری را دست‌بگیرید و"فعلا" این یکی"صلاح"نیست. جمشید مشایخی این پیام را به‌ما رساند و خویش ازمن خواست کاری را که بشود هرچه زودتر آماده کرد، برایِ نمایش در تالارِ رودکی برگزینم. نمایشِ "سربازها"که پیشتر سالِ 54 در آمفی تاترِ هنرها به‌صحنه برده بودم را به‌جا پنداشتیم وبرگزیدیم و بانگاهی تازه و با افزودنِ بازیگرانِ برجسته‌یِ"اداره تاتر"به‌گروه، به‌تمرین و آماده‌سازیِ آن پرداختیم. کار آماده‌شد، هرچند پروسه‌یِ به‌رویِ‌صحنه‌آمدنش درآشفته‌بازارِ"تصمیم‌گیری"‌هایِ آن‌زمان،"کِش‌آمد" وسرانجام درنیمه‌یِ دوم اردیبهشت58باشرایطی به‌تمامی حرفه‌ای‌تر از اجرایِ پیشین‌ رُخ داد و جنجال‌ساز و پرآوازه شد.

آستانه‌یِ تابستانِ 97  هرمزهدایت