سال 1348

خانه‌تکانی

     بانگاهی به‌چکیده‌ای که گذشت، پیداست که نگارنده، چندان شاگردِ سربراه و گوش‌سِپاری نبوده است. مگرجایی که شوری درسرآید. وآن‌هنگام این ‌شور را درهنرِنمایش یافتم وبرآن شدم تابارِدیگر و ازنو، بازخوانی کنم آموزه‌های پیشین‌را، ازدبیرستان گرفته تادانستنی‌هایِ پراکنده ودستور ِزبانِ خودی وبیگانه وهنر وهمزمان گذراندنِ آموزشِ شش‌هفتگیِ دانشکده‌یِ هنرهایِ دراماتیک که گواهی‌اش را درزیر می‌بینید. این‌همه، آماده سازی خویش بود برای بدست آوردنِ پیروزی درآزمونِ گذراز دروازه‌یِ شورانگیزِ دانشگاهِ تهرانِ آن‌روزگار. در این دوره بامهدی فخیم‌زاده، احمدآقالو، میرصلاح حسینی، باقر کریمپور و چندتنِ دیگر که به‌این‌حرفه راه‌یافتند، هم‌کلاسی شدیم. مهدی فخیم زاده درهمان دانشکده ماندگارشد. نگارنده که دردو دانشکده‌یِ هنرهایِ دراماتیک وهنرهایِ زیبایِ دانشگاهِ تهران پذیرفته شده بودم، هنرهایِ‌زیبا رابرگزیدم. احمدآقالو سالِ بعد و به‌گمانم میرصلاح دوسالِ بعد به هنرهایِ زیبا راه یافتند. باقر کریم‌پورهم لابدازپیش دانشجویِ هنرهابود، چون درهنرها سال بالایی مابود.

سال 1348

    نگارنده، همزمان بااندکی پس وپیش، دوآزمونِ(ورودیِ)دانشکده‌هایِ‌هنرهایِ‌دراماتیک و هنرهایِ‌زیبایِ‌دانشگاهِ‌تهران را گذرانید. بااینکه درآزمون نوشتاریِ هنرهای دراماتیک بالاترین نمره‌هارا به‌دست آوردم، وزمانی‌که نام‌هایِ پذیرفته‌شدگانِ هنرهایِ‌زیبا، در روزنامه آگهی‌شد، ونامِ خویش‌را دربینِ آنان یافتم باهم‌اندیشیِ استادانِ هردو دانشکده، دانشگاه تهران را برای پیوستن برگزیدم. و دیگر آزمون نمایشی دانشکده‌یِ دراماتیک را دنبال نکردم.

روسپی بزرگوار!

          کارنامه‌یِ نمایشیِ نگارنده، دربخش خود آمده است. بنابراین دراینجابه‌آن‌نمی‌پردازم، مگررخدادِ ویژه‌ای که باروزگارِ دانشجویی‌ام دردانشگاهِ تهران پیوندی تنگاتنگ دارد، وگذر ازکنارِآن بی‌ماندنی برآن گناه‌است، چراکه رویدادی کلیدی وکارسازبوده وبازتابی چشمگیر داشته‌است، واگردربستری‌دیگرچون(سینما)رُخ‌می‌داد، می‌توانست اندوخته‌یِ ماندگاری باشد برایِ دارنده‌اش. کارِنمایشِ زنده، پیوسته رنج فراموش شدن را با خود دارد و با سرآمدن واپسین شب نمایش، گویی همه‌چیز به‌پایان می‌رسد. روسپیِ بزرگوار، درسِیُمین سالِ دانشکده، بایاری تنی‌چند ازهمشاگردی‌هایِ هنرها، چون سوسن تسلیمی، افشین قهرمانی، مرضیه برومند و یارانِ گروه پویا چون محسن نعمانفر و دیگر دوستانی که دربخش نمایش نامشان آمده است، با کارگردانی و بازی نگارنده، درآمفی‌تاترِ دانشکده، برپهنه‌یِ نمایش رفت و بابازتاب بی‌مانند وپرشوری روبرو گشت. آن‌چنان پرآوازه شد که شیرینیِ برآمده از پیروزی‌اش همچنان دریاد است و از دیگرسو سرآغازی شد برایِ بدخواهیِ تنگ بینان و کوته پنداران. شوربختانه، آسیبِ‌بدخواهی، فراگیروهمیشگی‌است. به‌ویژه ازسویِ واپس ماندگانِ روزگار.

سه راهِ امیدوار!

     "عطا امیدوار"دانشجویِ پرآوازه‌یِ معماریِ دهه‌هایِ چهل وپنجاه، سال‌هایِ طلاییِ هنرهایِ دانشگاه تهران را کمتر کسی پیدا می‌شد که نشناسه. اگه اون‌زمان ازدرِاصلی به‌دانشگاه تهران وارد می‌شدید روبروتون زمین فوتبال بود که الان شده جایگاهِ نمازجمعه. دردوسویِ زمین دوتاخیابون به‌شمال دانشگاه می‌رفتند تا به‌دانشکده‌ی پزشکی برسند. سرِراه‌هم به دانشکده‌های گوناگون راه داشتند. خیابونِ دستِ راستی به‌چند دانشکده راه داشت که نخستینِ اونا هنرها بود. بنابراین جاییکه تو این خیابون به‌ورودیِ هنرها راه‌ داشت، یک سه‌راه بودکه ایستگاه و پاتوقِ آغازین بچه‌هایِ هنرها بود. و ازاونجا که تا پیش از ورودِدانشجویانِ هم‌دوره‌یِ‌ماکه پُرسروصدا بودیم، بچه‌هایِ معماری حرفِ اَوَل رو می‌زدن و اِسمِ اون سه‌راهو گذاشته بودن"سه‌راهِ امیدوار".خب، رَوِشِ آزمونِ ورود به‌دانشگاه سال 48 که ورودیِ مابود به‌ویژه برایِ تاتر تغییر اساسی کرده بود و همین امر، به‌علاوه‌یِ شرکت کننده‌هایِ اون دوره که شماری پیشینه‌یِ نمایشی هم داشتند، ورق‌رو کمی به‌سود و حضورِمانمایشی‌ها چرخوند. به‌هرروی عکس بالایی، سمتِ چپ‌ رو به‌گُمانم غلامحسین بهرامی در همون سه‌راهِ امیدوار از ماگرفت. عکس دستِ راستی‌هم که عطا امیدواره و البته نه عکس آن‌روزگار که عکسِ واپسین روزگارِ آن ایام.  این عکسو از تارنامه برچیدم و پیداست که بر روزگارِ واپسین پیوند می‌خورد. درباره‌یِ نخستین برخوردم با عطا امیدوار یادداشتی جدا می‌نویسم که اینو درحالِ‌حاضر، همین‌جا تمومش کنم.