روزگارِ تیره و تار و بیش از آن، دورانِ بلاتکلیفی و پُرالتهابِ کانون‌های فرهنگی را می‌گدراندیم. هرچند ما همچنان سرمست از باده‌یِ دگرگونیِ مردمی و ازدیگرسو دُچارِ خام‌اندیشی و ناآزمودگی سیاسی خودمان بودیم، و از آن‌چه برما می‌گذشت بی‌خبر. به‌گمانِ خویش"برخرِمُراد، سواربودیم"! به‌سادگی می‌شود نشانه‌یِ تنگدستی‌مان را در آنروزگار با چه‌گونگیِ چاپ و جنسِ کاغذ بروشورِ نمایش که که بازتابَش به گونه‌یِ برگ‌هایِ جداگانه، پایین‌تر آمده‌است دریافت. تازه ما خوش شانس بودیم. چرا که در آغازِ کار با جدا شدن دوتن از بازیگرانِ توانمندِ آن‌روزگار، مهدی فتحی و ولی‌اله شیراندامی از گروه، می‌بایستی کسی را جایگزین می‌کردیم. جهانگیر الماسیِ که درآغاز راه بود و از شمارِ بازیگرانِ گروه، پادرمیانی کرد و علیرضا مجلل را برای جایگزینی یکی از آن دوتن پیشنهاد کرد و ما هم پذیرفتیم. مجلل آنزمان گویی جایگاهی هم در بخشِ فنی کارکنان تالار داشت که ما توانستیم از آن سود جوییم و از پشتیبانی فنی و مالی تالار در روند کار بهره مند گردیم. دیرتر فروش خوب نمایش نیز یاریمان کرد. آن هم در زمانی که همکاران ما در اداره تاتر با دستِ خالی کار می‌کردند. هرچند این شانس، بی پیامد هم نبود، که پایین تر بدان خواهم پرداخت. 

نگارش: آذرماه 92

ویرایشِ واپسین: اردیبهشت ماه 99

     داستانِ پیوستن گروه پویا برای تمرین و اجرایِ‌نمایش"آن‌زمان‌فراخواهدرسید"راپیش‌تر‌ ‌گفته‌ام.آن‌زمان"فخرالدین‌انوار"سرپرست  تاترِ شهربود. و مدیریت داخلی آن‌جا به‌عهده‌یِ "محمودموسوی" برادرِ "میرحسین‌موسوی" نخست‌وزیرِوقت قرارداشت. یادداشتِ‌پهلویی دست‌خطِ اوست. یادآوری پیرامونِ پوشِشِ همکارانِ گروهِ نمایش. اگرخطا نکنم همان روزها بود که تازه زمزمه‌هایِ پوششِ بانوان و انگار آقایان‌ هم به‌گوش می‌رسید. هنوز تکلیف، خیلی روشن نبود. به‌ویژه برایِ تالار‌هایِ‌ نمایشی. یک‌جاحجاب برایِ بازیگران اجباری بود. جایی دیگر برایِ تماشاگران. یک‌جا برایِ هیچکدام. و جایی دیگر برایِ هردو.

نگارش: اردیبهشت 99

     این‌نمایش، درشب‌های‌پایانی، همزمان بااجرا وباحضورِ تماشاگران،  با"واحدِسیارِتله‌ویزیون"توسط" مسعود فروتن"درچندشبِ‌‌پی‌درپی‌،ضبط شد. و درپِی، تدوین و آماده‌گردید تا پخش تله‌ویزیونی شود. زمانِ پخشِ آن نیز آگهی شد و همه را در انتظار گذارد و هرگز پخش نشد. به همین‌سادگی! یکی دوبارِ  دیگرنیز این (خُلفِ‌وعده)تکرارشد. هربارهمین بازی!

     علی‌رضا مجلل، تهیه‌کنندگیِ کاررا به‌عهده‌داشت و پیدا است ‌که ‌گزارش پهلویی را نیز او پی گرفته‌است.

     پیش‌تر آورده‌ام که درزمانِ تنگناهای فراوان، ما دست به‌کارِ برپایی این نمایش شدیم. یکی از بدترین‌هایش، فقرِ پیش‌آمده در راستایِ کاغذ و چاپ و رسانه‌های کاغذی بود. پیامدش را آنگونه که گفتم در پایین بودن چگونگی آن، پیرامونِ پوستر و بروشور آورده‌ام. این تیره‌بختی دررسانه‌ها نیز دیده می‌شد. نه‌تنها در چگونگیِ چاپ و کاغذ و از این دست که در بخش هنری و فرهنگی نیز کمبود و فرسودگی پیدا بود. گویی همه چیز در بلواهای گروهی آنهم تنها از گونه‌ی سیاسی‌اش، رنگ می‌باخت. یا در پیامدِ کنارکشیدن‌ها و رهانیدن دیگرانی گُم می‌شد. ماهم که مانده بودیم با باورهایِ آرمان‌گرایانه‌یِ ناپخته و دلی، راه را نه‌سنجیده می‌رفتیم. ماهم چون خیلِ بزرگی ازدلشدگانِ مست ازباده‌یِ دگرگونه‌گی، خوش‌خیال پیش‌می‌تاختیم، بَری از نگاهی غورجویانه بدان‌چه می‌اندیشیدیم. بی‌پرهیز از اندکی دودلی به کردارِ پیش‌آهنگانِ آرمانیِ‌مان.

     نمایش" آن زمان فرا خواهد رسید"در آن‌روزگار روی‌دادِ کوچکی نبود. نمی‌دانم کجا بودند آنانی که در بستر بررسی و پرداختن به اینگونه رویدادها سری بین سرها داشتند؟! شاید هم کاری در این زمینه شده باشد که به دست ما نرسیده باشد. همانگونه که گفتم، ما نیز بدجوری گرفتار آن تب وتاب‌ها شده بودیم. اگر آن زمان در نمی‌یافتیم، اینک درمی‌یابیم که کژ و شاید بهتر آن‌که بگویم شتابزده و بی‌مهابا می‌رفتیم و دربازاندیشی، کوتاهی می‌کردیم. گفته‌اندکه"گذشته ها گذشته‌ است" هرچند این‌را هم گفته‌اند که"گذشته چراغ راه آینده است" انگار یکی از چندچرایی که مرا به آماده‌سازی این دیوانِ"مجازی"که شاید بهتر این باشدتا "پروازی"‌اش بخوانیم واداشت، همین رویکرد باشد.

نگارش آذرماه 92

ویرایشِ واپسین: اردیبهشتِ 99