کارمندی  1346 - 1348

     در سَرِمان فرو رفته بود که کارکردن برابر است با کارمند بودن. به‌همین‌روی، پس از آن همه پیگیری و گذر از دیوارِ ستبرِ روبرو، و رسیدن به دروازه‌یِ هنر و نام‌آوری، بدان پشت کردم و کار در(سازمانِ عمرانِ قزوین وابسته به وزارتِ کشاورزی)را که بازهم درسایه‌یِ پشتیبانیِ برادرِ بزرگ‌تر فراهم شده بود برگزیدم. در آنجا هم افزون بر کار در بخش‌های گوناگون که خود داستانِ جداگانه دارد، از هنر دور نماندم. هم در درون سازمان به کارهای دیداری-شنیداری کشیده شدم و هم از آنجا به رادیو راه یافتم. انگار آن‌هم بس نبود. گیرایی کارِ نمایش مرا پیش‌تر برد، تا آنجاکه با یاریِ فرهنگ و هنرِ شهر و همکاریِ بازیگران نوپایِ قزوینی دو نمایشنامه را درتالار شیر و خورشید سرخِ شهر بر سکویِ نمایش بردم. در همین‌زمان با چکامه‌سرایِ گرم‌خویِ خوزستانی، زنده‌یاد"منوچهر آتشی"که در آن روزگار در قزوین به‌سر می‌برد آشنا شدم. از شمار بازیگران جوان قزوینی که اینک شما هم او را می‌شناسید و آنزمان در قزوین، ما را یاری می‌کرد، غلامحسین لطفی بود و دیرتر که به دانشکده‌یِ هنرهایِ زیبا پیوست بازهم با ما همکاری کرد. محمد ساربان هم در گروهی دیگر از قزوین بود و به هنرها که آمد، در نمایشِ روسپیِ بزرگوار به ما پیوست. نگارنده نیز آن‌زمان به نوبه‌یِ خویش، جوان و در آغازِ راه بود، بماند که در روزگارِ تهی مایگان این تویی که هرچند پخته باشی پیوسته در آغاز راهی و با دیوارهای روبرو در کلنجار.

قزوین - سال 1347

     نگارنده در سال 1347 با همکاریِ اداره‌یِ کلِ فرهنگ و هنرِ قزوین، نمایشِ بالا "بی آوا" را که خود نوشته بود، به همراهِ نمایشِ "ازپانیفتاده‌ها" نوشته‌یِ "غلامحسین ساعدی"، کارگردانی کرد. همانگونه که دیده می شود در بروشور با نام پانتومیم آمده است و همان نمایش بی آوا را در سر داشته‌ایم. (هنوز هم این‌گونه نمایش را در ایران به این نام میخوانند). هرچند هنگامی که در شرمن تیاتر  Sherman Theatre  دانشجو بودم، دیدم که با نام پانتومیم گونه‌ای از نمایش را در زمانی ویژه و جشنی بومی برگزار می‌کنند و (کلام) هم دارد. (گونه‌ای نمایشِ شاد و سبک). به‌هرروی آن‌چه را ما پانتومیم می‌خوانیم آنان با واژه‌یِ  مایم Mime  برگزار میکنند. و شگفت آور این‌که در یک جشنواره‌یِ سراسری Mime، نگارنده نمایش‌هایِ (باکلام) را هم بیننده بود. در ایران این‌گونه نمایش را (بدون کلام) هم می‌خوانند. شادروان غلام حسین ساعدی هم نام " لال بازی" را برای آن برگزید.